Polski Balet Narodowy - Piotr Czajkowski - ,,Jezioro Łabędzie". Prawdziwa uczta dla zmysłów.

       21 maja w Teatrze Wielkim miała miejsce inscenizacja Jeziora Łabędziego, czyli baletu romantycznego w 3 aktach, 7 obrazach z prologiem i epilogiem. Występowali artyści Polskiego Baletu Narodowego oraz Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej, którą dyrygował Alexi Baklan - odpowiedzialny za redakcję muzyczną. Obsada była znakomita w roli Carawicza Nikiego Dawid Trzensimiech, a w roli Księżniczki Alix Melissa Hamilton, która wystąpiła gościnnie.
        Mnie osobiście najbardziej spodobała się Mai Kageyama, która tańczyła w roli młodej Polki. Ten polski akcent okazał się moim zdaniem na tyle ważny, że już po skończonym przedstawieniu i przyjeździe do domu zaczęłam czytać o romansie ostatniego cara Rosji z Matyldą Krzesińską. To była historia jak z bajki, ale zdarzyła się naprawdę.
        Podczas przedstawienia siedziałam jak zaczarowana. Nie wiedziałam na czym powinnam się skupić. Scena była ogromna, a wszyscy tańczyli wspaniale. Do tego muzycy, którzy też dawali z siebie wszystko.
        Myślę, że w przyszłym sezonie obejrzę to przedstawienie jeszcze raz. Na pewno nie będę się na nim nudzić. Bilety będą ponownie w sprzedaży już za parę tygodni!

Obchody 74 rocznicy wybuchu w getcie warszawskim

     












       21 kwietnia brałam udział razem z moją szkołą w obchodach rocznicy powstania w getcie warszawskim. Uroczystości miały miejsce na placu przy ul. Bożniczej, gdzie w 1950 roku postawiono pomnik upamiętniający pomordowanych Żydów radomskich. Lokalizacja została wybrana nieprzypadkowo. Jest to miejsce dawnej synagogi, spalonej przez Niemców i zburzonej zaraz po wojnie.
       Ja i moi koledzy ze szkoły czytaliśmy listy z danymi osobowymi pomordowanych Żydów w radomskim getcie i złożyliśmy żółte kwiaty po pomnikiem. Tym samym oddaliśmy hołd tym, którzy poświęcili życie walcząc o wolność.
       Uczestnictwo w tym happeningu było dla mnie prawdziwym wyróżnieniem.

Sukiennice - Wystawa dla każdego

    Podczas wyjazdu do Krakowa byliśmy także w Sukiennicach, gdzie mogliśmy zwiedzić jedną z największych w Polsce starych wystaw XIX- wiecznego polskiego malarstwa i rzeźby. Podziwialiśmy prace: Bacciarellego, Michałowskiego, Siemiradzkiego i Chełmońskiego, a także innych wybitnych malarzy i rzeźbiarzy jak na przykład Jan Matejko czy Władysław Podkowiński.
Ekspozycja w Sukiennicach obejmuje cztery sale, każda poświęcona jest innemu twórcy i nurtowi sztuki. Polscy artyści tamtych czasów interesowali się malarstwem i rzeźbą historyczną, gdyż dawały im one możliwość przedstawienia tematyki poświęconej przeszłości narodowej, a ta byłą najbardziej pożądana przez publiczność i krytyków XIX wieku. Oświecenie, akademizm, romantyzm, realizm - cztery sale wypełnione sztuką najwybitniejszych polskich artystów.

Marcello Bacciarelli, Portret Stanisława Augusta w stroju koronacyjnym, 1790

Władysław Podkowiński, Szał uniesień, 1894

Jan Matejko, Hołd Pruski

Tadeusz Ajdukiewicz, Portret Heleny Modrzejewskiej, 1880

     Ja osobiście nie jestem w stanie wybrać, która z sal podobała mi się najbardziej. Wszystkie obrazy mi się podobały i oglądając je starałam się uchwycić i przeanalizować w głowie każdy ich element, próbując zrozumieć w jaki sposób człowiek może stworzyć coś tak okazałego.
To była bardzo inspirująca wizyta w Sukiennicach Krakowskich.

Stara Synagoga - edukacyjna wizyta w Krakowie

     
   

        Ta wizyta w Synagodze to już moje drugie spotkanie z dziejami i kulturą żydowską w tym miesiącu. Wcześniej pisałam o Muzeum POLIN w Warszawie. Tym razem zwiedzaliśmy podczas wycieczki klasowej w Krakowie Starą Synagogę.W jej autentycznym wnętrzu obejrzeliśmy wystawę poświęconą najważniejszym świętom religijnego kalendarza żydowskiego, takim jak Szabat, Nowy Rok, Dzień Pojednania, Chanuka, Purim i Pesach.
W dawnej południowej sali kobiet znajduje się wystawa dotycząca życia rodzinnego i prywatnego. Znajdują się tam eksponaty związane z przestrzeganiem tradycyjnych przepisów żywieniowych w domu żydowskim, modlitwą codzienną i cyklem życia od narodzin po śmierć. Wymienione zagadnienia ilustrują obrazy i fotografie. Każdemu z nic towarzyszy także opis, który w wyczerpujący sposób objaśnia znaczenie przedstawianej tradycji i eksponowanych zabytków.
   
      Bardzo mi się podobało w tej krakowskiej Synagodze. Ta wizyta w Krakowie uzupełniła moją wiedzę, którą wcześniej nabyłam w Muzeum POLIN w Warszawie.

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

  

  

     Podczas marcowej wycieczki do Warszawy mogliśmy zobaczyć muzeum historyczne, które ukazuje 1000 lat dziejów polskich Żydów. Sam budynek, w którym mieści się muzeum robi ogromne wrażenie. Jest nowoczesny i imponujący. To miejsce pozwala poznać przeszłość i współczesną kulturę żydowską. Ma służyć budowaniu wzajemnego zrozumienia i szacunku wśród Polaków i Żydów.

     Wystawa stała to podróż przez historię polskich Żydów od średniowiecza do współczesności. Narracja muzealna kładzie głownie nacisk na trwanie i aktualność toczącej się historii, przez co nie jest nudna i skostniała, lecz atrakcyjna i żywa. Właśnie dlatego Muzeum POLIN często nazywane jest Muzeum Życia. Usytuowane w samym centrum byłego getta, gdzie Żydzi walczyli i umierali. 

    Gorąco zachęcam do odwiedzenia tego miejsca. Wizyta w tym muzeum to nie tylko atrakcyjna, ciekawa i inspirująca lekcja historii. To przede wszystkim zachęta do krytycznego i konstruktywnego myślenia o naszej współczesności i przyszłości. To poznanie pasjonującej historii naszych współobywateli oraz zachęta do namysłu o naszym kraju i tych, którym przyszło w nim żyć. Są to dobre lekcje patriotyzmu. Warto tu przyjechać.

,,Śluby panieńskie'' - klasyka ale jaka!

    Dziewiątego marca podczas wycieczki klasowej byliśmy w Teatrze Narodowym na przedstawieniu w reżyserii Jana Englerta ,,Śluby panieńskie''. Premiera tego przedstawienia odbyła się w 2007 roku, ale mimo iż nie schodzi z afisza od dziewięciu lat, nadal ma pełnią widownię. Teraz wiem dlaczego. Jan Englert spogląda na klasykę ożywionym okiem. Międzypokoleniowe rozmowy toczą się wytrawnym Fredrowskim wierszem. Scenografia Barbary Hanickiej łączy sielski krajobraz z nowoczesnością, a muzyka Leszka Możdżera nadaje całości refleksyjności.

    Młodzi szaleją, starzy przywołują wspomnienia. Toczą się miłosne gry, wciągające i dwuznaczne. Siedziałąm w pierwszym rzędzie, dzięki czemu czułam się całkowicie wciągnięta w to przedstawienie. Aktorzy byli na wyciągnięcie ręki. Kamila Baar - Kochańska w roli Klary i Grzegorz Małecki w roli Albina - skradli na ponad dwie godziny moje serce. Tą klasykę warto obejrzeć. Przekonajcie się sami!

,,Powidoki'' - film, który warto zobaczyć.

To była wyjątkowa projekcja. Wizyta w kinie, która była ucztą dla ducha jak wizyta w teatrze. ,,Powidoki'' opowiadają o dramatycznych skutkach życiowych artystycznych wyborów Władysława Strzemińskiego - pioniera awangardowych poglądów na sztukę w Polsce. W roli Strzemińskiego wystąpił Bogusław Linda, jego córkę zagrała Bronisława Zamachowska, a zakochaną w nim studentkę Zofia Wichłacz. Ten ostatni film Andrzeja Wajdy to pożegnanie z widzami godne prawdziwego mistrza kina. Bogusław Linda nie jest zbyt znanym aktorem dla młodego pokolenia, ale to jak zagrał ostatnie lata życia wybitnego malarza i teoretyka sztuki wryło mi się w pamięć na długo. To mądre kino.
 Zapraszam do obejrzenia.

Kadr z filmu ,,Powidoki''